‘Ten For a Bird’ werd laaiend enthousiast onthaald in de pers. Mark Coenen van Humo gaf het album vijf sterren, met volgende motivatie: 

‘The Antler King is het geesteskind van Maarten Flamand en Esther Lybeert. Sinds 2011 werken ze gestaag aan een pad van catchy indiepop met prachtige vocale harmonieën en kruimels psychedelica.’
Ik citeer hier graag het persbericht omdat het nagels met koppen slaat. Er is geen woord van gelogen. Ten for a Birdis een mooi, mijmerend, herfstig, meezingbaar, melancholiek, ontroerend, fijn plaatje. Alsook soms bijtend, dissonant en kierewiet. Zoals de door de spooky gitaren van Link Wray ft. The Cramps geïnspireerde instant classic ‘Orange Monkey’. Meer sferen dan er manen rond Jupiter circelen, maar vooral altijd goeie songs. Die worden eerst uitgekleed tot op hun vel en vervolgens weer opgetut en versierd met avontuurlijke arrangementen en ritmes, zoemende stemmetjes en rare gitaren. Waar vele groepen tegen een derde album creatief platrijden schakelt dit koningskoppel een versnelling hoger.
Hun YouTube kanaal telt 136 abonnees. Een schande